Uyanış - Veli Çelik

Ay ışığı, pencereden sızıp, odasını aydınlatıyordu. Etraf sessizdi. Sadece kendi kalbinin atışlarını duyabiliyordu. Kendi kendine, “Ne kaybederim ki? Sadece teşekkür edeceğim. Sonra geri döneceğim. Hepsi bu,” dedi. Ve yatağından kalkıp, kapıya yöneldi. Kapıyı araladığında koridor sessizliğe bürünmüştü. Usulca kapıyı kapattı. Kapının gıcırtısı geceye karıştı.

Koridorun sonundaki pencereye yöneldi, dışarıyı seyretmeye başladı. Karşıdaki apartmanların ışıkları yanıyordu. Balkonlarda oturanlar da vardı. Bazıları karanlığa gömülmüş, sadece sigara dumanları beliriyordu. Bir de kadın kahkahaları duyuluyordu.